Moja znajoma, która mieszka w Paryżu powiedziała ostatnio: "Ja tak strasznie chcę to miasto kochać, ale zwyczajnie się nie da" Ja też kilka lat temu podjęłam decyzję by spędzić 8 miesięcy w mieście zakochanych. Sądziłam, że będę nosić kapelusze z szerokim rondem i prowadzić inteligentne dyskusje na temat filozofii w zatłoczonych, zadymionych kawiarniach. Oczywiście było inaczej. W opozycji do wszystkich, którzy rozpływają się nad urokami Paryża, przedstawiam listę rzeczy, które w Paryżu doprowadzały mnie do szału.

Jeśli, jadąc do Paryża, liczycie na romantyczne spacery wąskimi alejkami skąpanymi w świetle gwiazd i zapach fiołków o zachodzie słońca, możecie gorzko się rozczarować. Pamiętacie początek filmu Pachnidło i obraz paryskiego targu, na którym ludzie brodzili po kostki w błocie wymieszanym z całą masą różnego paskudztwa? Od tamtego czasu co prawda wiele się zmieniło, prócz jednego: serce Francji wciąż jest europejską stolicą smrodu i brudu. 

Wystarczy przez chwilę posiedzieć nad rzeką, wejść w nieco mniej popularną uliczkę lub do tunelu metra. Szczury są WSZĘDZIE. Szacuje się, że jest ich w Paryżu ponad 6 milionów. Jak w jakimś tanim horrorze piętrzą się, łażą po sobie tworząc jedną wielką plątaninę małych, owłosionych ciałek. Na dodatek są bezczelne i na tyle oswojone, że niczego się nie boją i zdarza się, że przebiegną komuś po bucie. Ot tak, dla hecy, złośliwe pasożyty. 

Całe życie trwałam z przekonaniu, że gryzonie w restauracji to coś nienormalnego. Paryżanie najwyraźniej nie podzielają tego poglądu. Nie wiem, może naoglądali się za dużo bajek Disneya gdzie szczur zostaje kucharzem. Gryzonie w przeciętnej paryskiej restauracji to zupełnie zwyczajny widok i ludzie nawet specjalnie się nie dziwią. A więc jesz kanapkę i popijasz kawkę, a pod stolikiem zasuwa sobie mysz. C'est la vie!

fot. Jean-Jacques Boujot

Od bezczelnych paryskich szczurów gorsi są chyba tylko sami Paryżanie. Słyszy się dużo utyskiwań i żali na temat mieszkańców stolicy Francji i bazując na moim niemal rocznym doświadczaniu podpiszę się chętnie pod każdym negatywnym słowem. Paryżanie są nieprzyjemni i niepomocni, bez poczucia humoru i przekonani o własnej wyższości. Wolałabym spędzić wieczór w klatce pełnej wygłodniałych pawianów niż na imprezie z nimi, tak strasznie ich nie lubię. 

Abstrahując od personalnych uprzedzeń: obsługa klienta to jedna z rzeczy, które we Francji mocno kuleją. W Polsce pod tym względem również jest jak jest, więc moje standardy z natury są dość niskie. A jednak Francuzom udało się mnie zszokować. Nikt tu nie będzie się uśmiechał czy dziękował. Najczęściej słyszaną frazą we wszelkich urzędach czy na uczelni jest po prostu "nie da się" poparte wzruszeniem ramion, żebyś przypadkiem nie miał wątpliwości, że każą ci spierdalać.

Podobnie sprawa ma się z kelnerami. We Francji to dość poważany zawód, którego nikt nie traktuje lekko. Kelnerzy nie pracują dla napiwków, nie spodziewajcie się więc szybkiej obsługi, sztucznych uśmiechów i tym podobnych sztuczek. Kelnerzy często patrzą na wszystkich z góry i uwielbiają robić turystów w balona.

Londyn ma swoją reputację. Niewiele osób wie jednak o tym jak deszczowa, szara i depresyjna może być zimowa pogoda w Paryżu. Nie można co prawda narzekać na śnieg, który rzadko kiedy się pojawia, ani na niską temperaturę, bo raczej nie spada ona poniżej 5 stopni. Jednak od połowy października do marca słoneczny dzień to niemal cud. Do tego trzeba dodać stale padającą mżawkę i rzędy niezaprzeczalnie pięknych, jednak niemal identycznych, szarych budynków. Deprecha.

Ponadto można zapomnieć o ubiorze "na cebulkę". Mimo, że temperatura wydaje się być ok, zimno przenika człowieka do kości, nieważne ile warstw wełny na siebie założy. W rezultacie pół zimy spędziłam pod kocem przytulona do kaloryfera.

Trzeba jednak przyznać, że przez resztę roku, szczególnie jesienią, kiedy wszystkie drzewa pokrywają się złotem, na pogodę nie można narzekać.

Gustave Caillebotte, Ulica paryska w deszczowy dzień

Mówi się, że brak umiejętności językowych jest głupim stereotypem, który jak większość stereotypów nie jest prawdziwy. No cóż... jest. Po prostu. Francuzi w zdecydowanej większości nie mówią po angielsku. Nie mówię o znajomości języka pozwalającej swobodnie rozmawiać o pojęciach abstrakcyjnych. Mówię o opanowaniu kilku podstawowych zwrotów jak pytanie o drogę i nawiązywanie znajomości. Ni chu-chu.

Na poparcie mojej tezy chciałabym przedstawić historyjkę z życia wziętą. W Paryżu studiowałam archeologię i historię sztuki na Sorbonie. Można pomyśleć: "super uczelnia, ich flagowy kierunek, studenci muszą być tam zajebiści". BŁĄD. Na moim roku były 3 osoby, z którymi dało się jakkolwiek skomunikować po angielsku. Lepiej! Wśród wszystkich wykładowców (podkreślę ponownie, że chodzi w dużej mierze o archeologów) tylko jeden mówił po angielsku. Chcąc nie chcąc byłam skazana na komunikację wyłącznie w języku francuskim.

W Polsce często powtarza się najgłupsze tłumaczenie świata: Francuzi nie chcą uczyć się angielskiego, bo uważają, że ich język jest najpiękniejszy. Serio? Naprawdę ktokolwiek w to kiedykolwiek uwierzył? Nie wiem dokładnie z jakich powodów Francuzi nie uczą się języków, ale z pewnością nie ma to nic wspólnego z narodową dumą. W prywatnych rozmowach zwykle wskazują na braki w systemie edukacji.

Utrudniona komunikacja z lokalsami, to zdecydowanie ogromna przeszkoda dla osób, które chciałyby w Paryżu zostać na dłużej. Myślę jednak, że dla turystów nie będzie to stanowiło ogromnego problemu. W największych instytucjach, muzeach itp. zawsze znajdzie się ktoś znający angielski.

Znalezienie mieszkania w Paryżu to wyzwanie godne tylko najwytrwalszych zawodników. Lokali przede wszystkim jest za mało i nowe oferty rozchodzą się jak świeże bułeczki. Wciąż popularne jest szukanie ogłoszeń w gazecie. Właśnie tam znalazłam ofertę mieszkania niedaleko Bastille w niezwykle atrakcyjnej cenie. Lokum znajdowało się na 6-tym piętrze budynku pod numerem 19. Kiedy dotarłam na miejsce, już pod numerem 15 zastałam kolejkę, złożoną z około 200 zdesperowanych osób, które za 20-sto metrową klitkę byłe gotowe zapłacić 800 euro miesięcznie.

Standard mieszkań do wynajęcia jest bardzo różny, jednak te, które wyglądają ładnie, są zazwyczaj na przedmieściach albo mają zabójczą cenę. Jednym z popularniejszych formatów, w których mieszkają studenci, są tak zwane studia, czyli około 12-sto metrowe mieszkania składające się z jednego tylko pomieszczenia, które mieści wszystko: sypialnię, kuchnię i prysznic (nocne podjadanie można swobodnie praktykować nie wychodząc z łóżka). Toaleta zazwyczaj znajduje się na korytarzu i jest dzielona pomiędzy kilka mieszkań. Cena od 600 euro w górę. Przytulnie, prawda?

Jeszcze jednym utrudnieniem jest zabójcza biurokracja, która dotyczy każdej sfery życia we Francji. Zanim podpisze się umowę o wynajmie, właściciel musi zajrzeć do twojej "teczki", czyli zbioru ogromnej liczby kwitków, dokumentów i papierów, m.in wyciągów z kont, podpisów francuskich żyrantów, zaświadczeń z miejsca pracy itd.



* Żeby uprzedzić zbulwersowane głosy. Nie twierdzę, że Paryż w ogóle nie ma pozytywnych stron. Ma. To miasto, który każdy powinien zobaczyć i w którym dzieje się wiele świetnych rzeczy, szczególnie jeśli ktoś interesuje się kulturą i sztuką. Mogłabym założyć, że po prostu miałam wyjątkowego pecha jeśli chodzi o pobyt w Paryżu, ale spotykam zbyt wiele osób, które mieszkały tam przez dłuższy czas i miały podobne doświadczenia, żeby w to uwierzyć. Z drugiej strony, mimo że mój pobyt tam nie był serią sukcesów, często za Paryżem tęsknię. Za niekończącym włóczeniem się po kawiarniach i muzeach, za wieczorami nad Sekwaną z widokiem na Katedrę Notre Dame. Być może o tych dobrych stronach Paryża właśnie, będzie mój kolejny post.

Polub stronę na Facebooku >>>